خدا

 دلت از من گرفته است. می دانم!

دلم برای خدا تنگ شده است.ندای درونی را می شنوم که می گوید بنشین.

کمی با او از زبان سخن گو.شاید دلتنگی به پایان رسد و یا حداقل مرهمی باشد تا سیاهی های این دلتنگی کمی زدوده شود ولی هرچه هست برای او دلتنگ دلتنگم.

شاید کسی تا به حال این جمله را به کار نبرده باشد ولی نمی دانم چرا امشب اینقدر هوس کرده ام با خدایم تنها سخن گویم.همانند سخن های بین دو انسان عاطفی که بعد از مدتها به هم رسیده اند.دلم می خواهد امشب قربان صدقه خدا بروم.به خدا بگیم واقعا از ته دل دوستت دارم.دوست دارم امشب چشمانم را برایش خمار کنم.حلقه اشک مهمان چشمانم کنم و لب خود بگزم و به او نگاه کنم و بعد از مدتی که کمی از روئیتش سیراب شدم ُ زبان دلم را به کار بیاندازم و ازو بپرسم:عزیز!از دستم ناراحتی؟

دلت از من گرفته است می دانم و اهی از ته دلم بکشم و به اخترام عزیز،آنرا آهسته بیرون دهم و اه به احترام،بریده بریده و اهسته بیرون بیاید و باز به نظاره بنشینم.چیزی نمی بینم.هیچ چیز.ولی تمام وجودم از دلم گرفته تا سلولهای چشمم احساس می کنند در مقابلش نشسته ام و به همین خاطر همه نظاره گر اویند.

آه راستی عزیز یادم رفت سلام،اجازه بدهید می خواهم سئوالی کنم.ببخشید ولی میپرسم حالت خوب است؟

و دلم  از روی عشق زار زار می نالد.گریه دلم گریه ایست بسیار شیرین ای کاش امشب دلم بدین خال گریان باشد.گریه دل را دیده ای.مسلمآدیده ای امشب از اول شب دلم چنین گریان است.شاید عزیز از گریه های دلم و شاید از چشمانم و نمی دانم شاید از کلامم دریابد چه سخنهایی با او دارم ولی هرچه هست این را می دانم که دیگر بیشتراز این توان گفتن ندارم.ای عزیز خود دریاب سختی هایم راوخود به هر زبان که دوست داری جوابم بده که دوست دارم هر چه را تو می خواهی.و دریافتم مصادق این شعر را که واقعآ نمی شود هر وقت با او بدین حال سخن گفت پس

گل همیشه عزیز است غنیمت شمریدش صحبت و امشب آغاز سفری است زیبا.